SAGONES

SAGONES

mediô aevô dicti qui prius Curiosi, et antiquitus Frumentarii, publici nempe cursus prosecutores. Occurrit vox frequenter apud Cassiodorum, e quo colligi potest, non eos tantum publicum cursum curâsse, sed etiam pecunias publicas exegisse. Unde est, quod Saiones (namque sic postmodum vox corrupta, ut ex sago saie Galli fecerunt, panni speciem) ab exigendo dictos annotet Isidorus, more suô ineptus in etymologiis eruendis. Cassiodorus Var. l. 4. ep. 47. ad Godiscalcum Saionem, Nullum praeterea Saionum discursus faccere patiaris, sed ad cuasam, quam directus fuerit, unô tantum itinere permittatur accedere vel redire. Ubi quos Saiones, eosdem paulo post Veredarios appellat: Et idcirci quinquaginta soliiorum mulctam iam non veredarius, sed catabulensis incurrat, quisquis ultra centum libras parhippum crediderit onerandum. Nam qui cursu publico, aliquo iussu Principis destinabantur, dicebantur Veredarii et Sagones, huius Scriptoris aetate, quod sagis uterentur. l. 47. et 48. Cod. Theodos, de cursu publ. Sint praeterea duo Palatino prosequutores singularum rhedarum, cum tribus servis, habentes quinquagenarum librarum avertas et saga, quibus par erit eos pro itineris necessitate muniri. Et l. 2. Cod. eod. tit. d. cavetur, ne hippocomis saga sua auferant Veredarii. Ubi saga perperam nonnulli pro equorum stratis accipiunt. Graeci illô locô πέλλια verterunt, quam vocem Latinam illi usu suam fecêre. Mulionum scil. et Veredariorum paenulae ibi intelliguntur; ut et in l. 37. eum qui sagum hippocomorum notabili populatione voluerit usurpare vel scindere etc. Vide Salmas. ad Spartian. in Hadriano, c. 11. et supra ubi de Curiosis, Cursoribus, Frumentariis.